DE WINTERREUS.

Hebt gij den Winterreus gezien
  Den koning van het Noord?
Hij is zeer oud, en stijf en stram;
  Gestopen stapt hij voort.

Bij klaren dage, schijnt hij klein
  En duikt zich als een dwerg;
Bij duistren nacht vertoont hij zich
  Veel hooger dan een berg.

Wit, sneeuwwit is zijn lange baard,
  Zijn schedel kaal en bloot;
Zijne oogen liggen diep en dof
  Als de oogen van den dood.

Zijn zware mantel is gesnêen
  Uit duisterheid en mist,
En ruischt hem slepend na, gelijk
  Een lijkwade eene kist.

Zoo schrijdt hij over berg en dal
  Heel langzaam en heel stil;
En waar hij komt en ademhaalt,
  Wordt alles dor en kil.

Zoo heerscht hij maanden lang, tot dat
  De jonge Lente opdaagt,
En hem voor haren zonneschicht
  Weer naar het Noorden jaagt.

De zwarte raaf vliegt hem vooruit,
  Met haar de witte meeuw;
Hij volgt hen traag, en treurt en troont
  Er op een berg van sneeuw.

Daar slaapt hij in den grooten nacht
  En droomt dat hij zich wreekt,
Dat hij de Lente nedervelt
  En hare schichten breekt.



97 Echo's, Gent (A. Siffer) 1900, 131 p.